عشق آتش سوزان است و بحر بیکران است همه جان است قصه ی بی پایان است عقل و ادراک در وی حیران است و دل در یافت وی ناتوان است نهان کننده عیان است و عیان کننده نهان. روح روح است و فتوح فتوح. اگر خاموش باشد دلش چاک کند و از غیر خود پاک کند و اگر بخروشد وی را زیر و زبر کند و شهر را خبر کند. هم آتش است، هم آب؛ هم ظلمت است هم آفتاب. عشق درد است لیکن به درد آرد، چنانکه علت حیات است ،سبب ممات است. هرچند مایه راحت است پیرایه آفت است.

ای آنکه مانده ای بر طبع بر وصال خویش            نشنیده ای که عشق     سراسر بلا بود

پروانه ی ضعیف کند جان و دل نثار                     تا پیش شمع یک نفس او را بقا بود

ای عزیز هرکه عزیمت عاشقی دارد گو دل از جان بردارد. هرکه قصد حرم دارد گو بادیه فروگذارد.عاشق را دلی باید بی غش و سینه ای از شور آتش.

دل عاشق خانه شیر است؛ کسی درآید که از جان سیر است. از ماجرای درد عشق حکایت خطاست و از محنت محبت اظهار شکایت نارواست. بر هرکه پرتوی از عشق تافت سعادت دنیا یافت و آخرت دریافت.

مقصود دل و مراد جانی عشق است        سرمایه ی عمر جاودانی عشق است

آن عشق بود کز و بقا یافته خضر             یعنی که حیات جاودانی عشق است

طالب دنیا رنجور است و طالب عقبی مزدور و طالب مولا مسروراست. در رعایت دلها میکوش و عیبها میپوش و دین به دنیا مفروش.

ای عزیز نیکویی نمودن دلها ره یافتن است و دلنوازی کردن به خشنودی شتافتن است. این امریست خجسته که بجز صاحبدلان مقبل در آن قدم نزنند. و این امریست سربسته که غیر صاحب نفسان اهل دل از آن دم نزنند.